Bizler kafayı yerken Doğamız yenileniyor

Türkçemizde güzel deyimler vardır.

‘Kafayı yemek’ bunlardan birisi…

İçinde bulunulan sıkıntıyı, bunalımı, hatta tükenmişliğe kadar varan sendromu anlatır.

Sadece pandemi değil yaşanılan, karşılaşılan pek çok konuda hayıflandığımız gibi.

“Kafayı yemek üzereyim, bir türlü kurtulamadık” ifadesi pek yabancı olmamalı.

Zorlu bir dönemden geçiyoruz. Hayatımızın tamamını neredeyse bir salgın endişesi ve buna bağlı tedbirler kaplamış.

Biz farkında olsak da olmasak da yaşanılan güzellikler de var:

Doğanın uyanışı.

Kısmen kapanma, tam kapanma, seyahat kısıtlaması derken,  pek çoğumuza gitme, görme imkanı olmayan bir dünya.

O halde bu açığı biraz olsun giderelim.

Dağ yöresi doğadaki uyanışın yakın tanığı.

Dağın şirin bir yerleşim birimi de Küçükdeliller Köyü.

Orhaneli- Keles güzergahında tüm çekiciliği üzerinde.

Baharın çekiciliği kendini ona bıraktığınızda daha iyi bir hissedilebiliyor.

Ağaçlar çiçek açıyor, çimenler yeşeriyor.

Doğa yenileniyor… Köşe bucak her yer yeni, güzel ve canlı renklere bürünüyor.

Daha önce kuruyup dökülen yaprakların yerine yeni yeşil yapraklar. Peşinden ihtişamlı çiçekleri arzı endam ediyor.

Doğa her sabah yeni bir güne yenilenerek giriyor.

Bu coşkuya katılan doğaseverlerin değmeyin keyfine…

Küçükdeliller dağ yöremizin şirin bir köşesi.

Yolumuz buraya düştü. İyi ki de düştü.

Doğanın uyanışına, canlanmasına yakından tanık olduk.

Ne bir kalabalık ne bir kuyruk.

Sessizliğin içinde huzur bulduk.

Otlayan koyun sürüleri ve keçilere gelince,

İzlemeye doyamadık.

Sözün özü: Doğa açmış kucak. Pandemide doğal ilaç.