Kadına şiddet ve aile içi şiddet konusunda hazırlanan ve 2011 yılında imzalanarak 2014 yılında yürürlüğe giren İstanbul Sözleşmesi’nin ilk imzacıları arasında Türkiye de bulunuyordu. İlk andan itibaren tartışılan bu sözleşmeyle ilgili itirazlar gelmeye başlamıştı. İtirazların temelinde ise sözleşmenin bazı maddelerinin eşcinselliği meşru gösterme konusundaki manipülasyonları. Diğer taraftan ise erkeklerin aile içinde kadına karşı haklarının kısıtlanmasıydı.

***

Türk örf ve ananesiyle toplumsal yapısına ters düşecek maddeleri bünyesinde barındıran sözleşmede kadına şiddete karşı alınması öngörülen tedbirler manzumesinde sadece kadına yönelik bir korumacılık ön plana çıkıyor.

Bu o kadar ileri boyutlara çıkıyor ki erkekler ikinci sınıf vatandaş olarak kalıyor. Bu da yetmemiş gibi kadınların başka erkeklerle olan münasebetlerinde bile çizgi ötesi bir müsamaha söz konusu. Bu konuda yapılan haklı eleştirilerde erkeklerin deyyusluk noktasına kadar indirgendiği ifade edilmiştir.

Bu konuya karşı çıkan sadece Türkiye değildir. Bulgaristan, Polonya, Litvanya ve Letonya, Macaristan gibi birçok Avrupa Birliği ülkesi de bu sözleşmeye karşıdırlar. Yani Avrupa Birliği ülkeleri arasında genel kabul görmüş bir sözleşme de değildir.

Genel ahlak kurallarında bile kabul edilmeyen ilkelerin varlığı düşündürücüdür.

Başlangıçtan beri bu konuda Türkiye’de de bu konuda bir tartışma yaşanmıştır. Birçok toplum kesiminden itirazlar yükselmiştir.

Ve sonunda hükümet de bu konuda tavrını koymuş ve Cumhurbaşkanı Erdoğan resmi gazetede yayınlanan kararıyla İstanbul Sözlesmesi’nden çekildiğimizi duyurmuştur.

Bu durum da milletimiz tarafından memnuniyetle karşılanmıştır.

***

Milletimiz milli ve manevi değerlere bağlılık bakımından bu tür anlaşmaların yüklediği anormal sorumlulukları yüklenmez. Hükümet zaten kadına şiddet ve aile içi şiddet konularında gereken özeni göstermektedir ve bu konu hükümetin devamlı ilk sıra gündem maddeleri arasında yer almaktadır.

Bu bakımdan sözleşmenin Türkiye tarafından feshi son derece isabetli olmuştur.