Çok değerli okuyucularım yeni bir makale ile yine sizlerin huzurundayım. Bundan dolayı da çok mutluyum. Ekonomi ile alakalı yazmak bazen insanın içini karartıyor. Zorlu bir dönemden geçmekteyiz maalesef.

Dün yeni bir aya ‘ Temmuz Ayına ‘ merhaba dedik Yeni bir ay, yeni bir gün diyerek büyük bir heyecanla ‘’ Bismillah ‘’ diyerek dükkanımızın kapısının kilidini açtık sabah sabah. Mamulünüz üzere dükkan kapısı hak kapısı, rızık kapısı. Yarabbi helalinden bol kazançlar nasip eyle diye de duamızı da ettik. Çayımızı da demleyip , yudumlamaya başlamıştım ki kafe işleten bir müşterim içeri girdi , yüzünden düşen bin parça .

Bir çayda ona dökerek sessiz sedasız, niye moralinin bozuk olduğunu anlamaya çalıştım. O da sanki ben sormadan söylememeye yemin etmiş gibi önüne bakıyor bir şey demiyordu.

Ne oldu can sıkıcı bir şey yoktur inşallah der demez ‘ Bahri bey çok düşündüm kapatıyoruz ‘ dedi. Allah Allah ne oldu hemen bir konuşalım bakalım diyerek cevapladım kendisini. Tek, kesin ve net bir cevapla ‘ Abi dayanacak gücüm kalmadı ‘ dedi ve başladı dökülmeye. Bir saatten uzun bir süre dertleştik her şeye zam gelmesinden, insanların artık kafelere para ayıramamalarından gelen üç beş paranın da dükkan kirasına vesaire yerlere gittiğinden üstelik birde maliyeye sürekli borçlanma mecburiyetinde kaldıklarından falan filan.

Vergi Dairesi de banka hesaplarına bloke koyunca artık yapmayacağım diyerek kestirip attı.

Güne güzel başlamıştım ama bir müşterimi kaybetmek benim de moralimi bozdu. Sağlık olsun dedim kendi kendime ne yapalım biri gidiyorsa başka biri gelecektir diyerek kendi kendimi teselli etmeye çalıştım.

Daha ilk darbenin şokunu atlatmaya çalışırken bir başka müşterim ofisime girerek selam verdi. Aldık selamını. Aleyküm selam dedik. Çay içer misin diye soracakken ‘ Bahri bey kapatıyoruz diyerek ‘ çay içer misin sözümü ağzıma tıkadı. Evet belli ki bugün benim kabul günüm dedim.

Hemen içimden ya Bahri üç beş müşteriyle başladın bu işe bak Allah ne kadar çok müşteri nasip etti . Sana bir iki defterin gitmesi koymaz diyerek moral depolamaya çalıştım kendimce.

Küçük esnafın bu şartlarda ayakta kalabilmesi zaten mucize, biz bunu biliyoruz. Her esnaf gösterdikleri fedakarlıklar ile ayakta kalabiliyor. Kimisi de sürekli borçlanarak. Oysa ki ülkemizin esnafı ticaretimizin dinamiğini oluşturmaktadır. Küçük esnaf piyasadan çekildikçe rekabet azalır ve kartellerin elinde oyuncak oluruz.

İktisatta şöyle bir terim vardır Nakit akım hızı ya da Paranın Dolaşım Hızı.

Yüksek bir para hızı, güçlü bir ekonomik faaliyete sahip haraketli bir ekonomiyi gösterirken , düşük dolaşım hızı ise para harcamaya genel bir isteksizliği gösterir.

PARANIN DOLAŞIM HIZI NEDİR ?

Paranın dolaşım hızı,bir ekonomide paranın el değiştirdiği orandır. Genellikle bir para biriminin belirli bir zaman dilimi içerisinde bir varlıktan diğerine hareket ettiği zaman sayısıyla ölçülür. Çok basit bir mantıkla yazacak olursak bir ekonomideki tüketicilerin ve işletmelerin toplu olarak para harcadıkları orandır.

Kısaca paranın el değiştirme hızını sağlayan küçük esnafı bitirirseniz af buyurun bindiğimiz dalı kesmekten öteye bir şey olmaz ve akıllıca bir işte değildir. Bu böyle biline. Tekrar belirtiyorum ki Esnaf kardeşlerimiz bu ülkenin dinamiğidir. Bunların rızkıyla oynayan bu ülkenin temeliyle oynar.

Konuyla alakalı gördüğüm bir fıkrayla yazımı sonlandırıyorum. Bir daha ki yazımda görüşmek üzere.

Bir adam oda tutmak için bir otele geliyor otelciye önce odaları gezeceğini beğenirse tutacağını söylüyor. Otelci gene de bir kaparo bırakmasını söylüyor, adam 100 TL bırakıyor. Otelci hemen borcunun olduğu kasaba giderek parayı ona veriyor.

Kasabın da mobilyacıya borcu varmış. O da hemen mobilyacıya götürüp veriyor. Mobilyacı da bir hayat kadınıyla beraber olmuş. Parayı bu kadına veriyor. Hayat kadını da otelde kaldığı için parayı otelciye götürüyor. O esnada odaları gezen adam oteli beğenmediğini ve tutmayacağını ifade ediyor. Otelci parayı adama geri veriyor.
Böylece herkes borcunu ödüyor fakat 100 TL adamda kalıyor.

Peki bu nasıl oluyor?