Sanırım izlediğim en iyi filmlerden.

Sinema tarihindeki kadına odaklı olan, kadın haklarının ve kadının toplumdaki yerinin ön plana çıkarıldığı bir elin parmaklarını geçmez filmlerden. Spielberg’in en iyi filmlerinden biri ayrıca. Alice Walker’in kitabından uyarlama ve roman kadar başarılı ve etkileyici.

Oyunculuklar inanılmaz doğal ve samimi… Film babası tarafından istismar edilip (Biliyorsunuz çocuk istismarları genelde en yakındaki kişiler tarafından yapılır) hamile bırakılır ve yine zalim babası tarafından yıllar boyu hizmet etmesi için bir adama verilir.

Celie için önemli olansa çok sevdiği kız kardeşinden ayrı bırakılmış olmasıdır. Kardeşler mektuplaşabilmek için okuma yazma öğrenirler.  Celie ve kız kardeşi yıllar boyunca mektuplaşırlar. Kocasından şiddet görmesine rağmen Celie kardeşi ile mektuplaşmaları sayesinde hayata tutunur. Yine de zalim koca mektuplaşmaya engel olmak için elinden geleni yapar.

Filmi izlerken çok sevdiğiniz bir romanı tekrar okuyormuşsunuz gibi muhteşem bir duyguya kapılıyorsunuz. Irkçılık ve kadın erkek eşitliğinin derinlemesine işlendiği sahneleri izlerken kah gülüyor kah gözleriniz doluyor.

Filmde vurgulanan bir diğer detay siyahilerin her daim suçlu ve dayağı hak eden olarak yargılanması. Eğitimden de bilgiden de yoksun kalmaları ve dışlanmaları, ancak beyazların evinde hizmetçi, çiftçi olabileceği gibi bilgiler sıkça veriliyor sahnelerde.

Ama filmde mutlu sonvar.

Celie kocasının baskılarına katlanmayı reddederek onu terk ediyor ve yaşadığını öğrendiği çocuklarına kavuşmak için şehirden ayrılır. Celie’ye yıllarca işkence eden koca ise bu terk edilişin ardından evini kümese çevirerek kendine bakamayacak kadar beceriksiz olduğunu gösteriyor.

Kısacası Mor Yılları izlemediyseniz kesinlikle izleyin. Bir kadın olarak, toplumda var olabilmenin, sayılmanın zorluğunu, mücadelesini ve bunun önemini bizlere bir kez daha hatırlatarak hem keyif alıyoruz hem de umut etmekten vazgeçmiyoruz.