Dün takvim yaprakları bir kez daha Anneler Günü’nü gösterdi. Belki bir demet çiçek, belki bir kutlama mesajı ya da küçük bir sürpriz… Ama aslında, anneler için ne yapılsa, hangi kelimeyle anlatılsa az. Çünkü onların sevgisi, fedakârlığı, sabrı ve varlığı; sadece bir güne değil, bir ömre sığmaz.

Başka bir duyguyla anlatırsan …

Anneler Günü.
Kimileri için gülüş dolu kahvaltı sofraları, sarılıp öpülesi yanaklar... Kimileri içinse yutkunarak yazılan birkaç satır, bir kabristan sessizliği, ya da kilometrelerce ötedeki telefona bakakalan bir çift göz.
İkisi de “anne” kokar. Ama biri hasretle, biri şükürle

Anne… Kimi için ilk kelime, kimi için hayat boyu eksik kalan bir isim. Kimi onun sıcak kucağında büyür, kimi yalnızca hatırasıyla. Ama herkesin yüreğinde bir yerlerde, annesinin izi vardır. Yüzümüze değen ilk gülümseme, düştüğümüzde sarıldığımız ilk liman, başımızı koyduğumuz en güvenli yastıktır onlar.

Anneler; sadece çocuk doğuran değil, yüreğiyle büyüten, sevgisiyle yoğuran, hayatı öğreten kişilerdir. Gecesini gündüzüne katar, kendi hayallerini bir kenara bırakıp çocuğunun hayallerine kanat olur. Yorgunluk nedir bilmeden, en zor zamanlarda bile "Ben iyiyim" der; çünkü bir annenin güçlü olması gerekir, evladı için.

Memleketimizde anne kutsaldır.

Öyle ki; bayram sabahları önce büyüklerin, ama asıl da annenin eli öpülür. Annenin yaptığı yemeğe kaşık sallanırken, sadece karın değil, hürmet de doyar.
Kimi yörede sabahın ilk ışığında tandır yakılır, kadınlar bir araya gelir, birlikte ekmek pişirilir. O ateşin başındaki gülüşmelerde de, o ekmekte de anne eli vardır.

Şehir hayatının koşturmasında bu incelikleri kaybetsek de, kalbimizde hâlâ memleketteki gibi anneler var. Her derdimizde “yemek yaptım gel” diyen, soğukta kaban alıp “üşüme” diyen, “kendine dikkat et” cümlesinin içine bir ömrün duasını sığdıran kadınlar...

Bugün, uzakta olanların içini daha çok sızlatır. Aramak ister, sarılmak ister insan. Ama bazen mesafeler sadece kilometre değil, yıllar da olur. Annem artık yanımda değil. Ama onun sesi hâlâ kulağımda, öğütleri hâlâ rehberim.
Bir gün değil, her gün anıyorum onu. Ama bugün, bu satırlar vesilesiyle bir kere daha:
Seni özlüyorum anne. Hem de çok...

Bazı anneler sessizce ağlar geceleri, bazıları evladını gurbete yollarken içine atar hasretini. Bazıları bir çocuğa hem anne hem baba olur. Bazıları da, evladı olmasa da binlerce çocuğun annesidir; sevgisiyle, emeğiyle, merhametiyle. Annelik kan bağıyla değil, gönül bağıyla ölçülür.

Bu özel günde, annesi hayatta olanlar şansının kıymetini bilsin. Onlara bir telefon, bir ziyaret, bir içten sarılma çok şey ifade eder. Hayatın koşuşturmasında ertelenen her ‘anne’ ziyareti, aslında kalbimizde bir boşluk bırakır. Ve ne yazık ki bazı insanlar, bu değerin farkına ancak anneleri gidince varır.

Ve annesini kaybedenler…

Onlar için bu gün biraz hüzün, biraz burukluk taşır. Ama bilsinler ki anneler hiç gitmez aslında. Her güzel sözümüzde, her iyi niyetimizde, içten bir tebessümümüzde onların izleri vardır. Onlar yüreğimizde yaşamaya devam eder.

O zaman…

Annelerimize sarılalım, onlara sadece teşekkür etmeyelim; sevgimizi de dile getirelim. Çünkü kelimeler bazen bir ömre bedeldir.

Tüm annelerin Anneler Günü kutlu olsun. Gönülleri sevgiyle dolsun, yüzleri hep gülsün. Çünkü onlar, bu dünyanın en büyük mucizesi.

SEVGİYLE KALIN!

Dün takvim yaprakları bir kez daha Anneler Günü’nü gösterdi. Belki bir demet çiçek, belki bir kutlama mesajı ya da küçük bir sürpriz… Ama aslında, anneler için ne yapılsa, hangi kelimeyle anlatılsa az. Çünkü onların sevgisi, fedakârlığı, sabrı ve varlığı; sadece bir güne değil, bir ömre sığmaz.

Başka bir duyguyla anlatırsan …

Anneler Günü.
Kimileri için gülüş dolu kahvaltı sofraları, sarılıp öpülesi yanaklar... Kimileri içinse yutkunarak yazılan birkaç satır, bir kabristan sessizliği, ya da kilometrelerce ötedeki telefona bakakalan bir çift göz.
İkisi de “anne” kokar. Ama biri hasretle, biri şükürle

Anne… Kimi için ilk kelime, kimi için hayat boyu eksik kalan bir isim. Kimi onun sıcak kucağında büyür, kimi yalnızca hatırasıyla. Ama herkesin yüreğinde bir yerlerde, annesinin izi vardır. Yüzümüze değen ilk gülümseme, düştüğümüzde sarıldığımız ilk liman, başımızı koyduğumuz en güvenli yastıktır onlar.

Anneler; sadece çocuk doğuran değil, yüreğiyle büyüten, sevgisiyle yoğuran, hayatı öğreten kişilerdir. Gecesini gündüzüne katar, kendi hayallerini bir kenara bırakıp çocuğunun hayallerine kanat olur. Yorgunluk nedir bilmeden, en zor zamanlarda bile "Ben iyiyim" der; çünkü bir annenin güçlü olması gerekir, evladı için.

Memleketimizde anne kutsaldır.

Öyle ki; bayram sabahları önce büyüklerin, ama asıl da annenin eli öpülür. Annenin yaptığı yemeğe kaşık sallanırken, sadece karın değil, hürmet de doyar.
Kimi yörede sabahın ilk ışığında tandır yakılır, kadınlar bir araya gelir, birlikte ekmek pişirilir. O ateşin başındaki gülüşmelerde de, o ekmekte de anne eli vardır.

Şehir hayatının koşturmasında bu incelikleri kaybetsek de, kalbimizde hâlâ memleketteki gibi anneler var. Her derdimizde “yemek yaptım gel” diyen, soğukta kaban alıp “üşüme” diyen, “kendine dikkat et” cümlesinin içine bir ömrün duasını sığdıran kadınlar...

Bugün, uzakta olanların içini daha çok sızlatır. Aramak ister, sarılmak ister insan. Ama bazen mesafeler sadece kilometre değil, yıllar da olur. Annem artık yanımda değil. Ama onun sesi hâlâ kulağımda, öğütleri hâlâ rehberim.
Bir gün değil, her gün anıyorum onu. Ama bugün, bu satırlar vesilesiyle bir kere daha:
Seni özlüyorum anne. Hem de çok...

Bazı anneler sessizce ağlar geceleri, bazıları evladını gurbete yollarken içine atar hasretini. Bazıları bir çocuğa hem anne hem baba olur. Bazıları da, evladı olmasa da binlerce çocuğun annesidir; sevgisiyle, emeğiyle, merhametiyle. Annelik kan bağıyla değil, gönül bağıyla ölçülür.

Bu özel günde, annesi hayatta olanlar şansının kıymetini bilsin. Onlara bir telefon, bir ziyaret, bir içten sarılma çok şey ifade eder. Hayatın koşuşturmasında ertelenen her ‘anne’ ziyareti, aslında kalbimizde bir boşluk bırakır. Ve ne yazık ki bazı insanlar, bu değerin farkına ancak anneleri gidince varır.

Ve annesini kaybedenler…

Onlar için bu gün biraz hüzün, biraz burukluk taşır. Ama bilsinler ki anneler hiç gitmez aslında. Her güzel sözümüzde, her iyi niyetimizde, içten bir tebessümümüzde onların izleri vardır. Onlar yüreğimizde yaşamaya devam eder.

O zaman…

Annelerimize sarılalım, onlara sadece teşekkür etmeyelim; sevgimizi de dile getirelim. Çünkü kelimeler bazen bir ömre bedeldir.

Tüm annelerin Anneler Günü kutlu olsun. Gönülleri sevgiyle dolsun, yüzleri hep gülsün. Çünkü onlar, bu dünyanın en büyük mucizesi.

SEVGİYLE KALIN!