Bursa, tarihin derinliklerinden süzülüp gelen kadim bir şehir… Ancak son yıllarda yaşadıklarımız, hafızalarda birer ibret vesikası olarak kalmaya devam ediyor. Günümüz öylesine kritik, öylesine hassas ki, yazarken dahi sözcükleri özenle seçmeye gayret ediyoruz.

Çünkü mesele, sadece şikâyet etmek değil; uyuyan bir kentin uyanmasına katkı sunabilmek.

Geçtiğimiz ay bu köşede, Namık Kemal Mahallesi’nde bulunan bir kahvehanenin kaldırım işgaliyle birlikte kumar masasından kalkanların 183 dairenin bulunduğu bir sitede yarattığı huzursuzluğu dile getirmiştim.

O gün zabıta gelip bir ceza yazdı, ancak sonuç? Aynı tas, aynı hamam… Hâlâ kaldırımlar işgal altında, hâlâ site sakinleri tedirgin. Polise yapılan şikâyetler ise bir sonuç doğurmadı. Ekipler gelip ayaküstü bir “sohbet” edip çekip gidiyor.

Esasen sormak lazım.

Bu mudur kamu düzenini sağlamak?

Vatandaş kendi derdini kendi mi çözsün?

Benzer bir tablo Nilüfer’in Özlüce 29 Ekim Mahallesi 410. Sokak civarında da yaşanıyor. Hisseli parsel olduğu ifade edilen yaklaşık 10 dönümlük bir arazi, binaların tam ortasında âdeta karavancıların meskeni hâline gelmiş.

Aslında eğitim alanı olarak tahsis edildiği söylenen bu alan, sahipsizliğin kurbanı olmuş. Ne ararsanız var: Alkol, gürültü, çevre kirliliği… Bölge sakinleri defalarca Nilüfer Belediyesi’ne şikâyet etmiş ama sonuç yine kocaman bir hiç.

Buradan açıkça söyleyeyim: Bu gidişle, tıpkı Namık Kemal Mahallesi’nde olduğu gibi burada da istenmeyen olaylar yaşanması an meselesi.

Bursa gibi köklü bir şehirde, insanların en temel hakkı olan güvenli ve huzurlu bir yaşam bu kadar zor olmamalı. Belediyelerin, zabıtanın, emniyetin asli görevi vatandaşı oyalamak değil, sorunlara kalıcı çözümler üretmektir.

Bu köşeden bir kez daha çağrımı yineliyorum:

Gerek Osmangazi’de gerek Nilüfer’de, bu sorunlara gözlerini kapatanlar, yarın yaşanacak olumsuzlukların da sorumlusu olacaktır.

Artık uyanmak zorundayız.

Çünkü bu şehir, sahipsiz değil.