Ülkenin dört bir tarafından " İnsan merkezli" çalışmalarıyla yüzlerce insan yetiştiren kişilik ve şahsiyet eğitimcisi Erol Erbaş beyin yıllar önce katıldığım bir seminerinden unutamadığım bir anekdotu aktarmak istiyorum...

Her yaştan insanın bulunduğu kalabalık bir topluluğa şöyle demişti:

"Hiç düşündünüz mü; Bütün kâinat size hizmet ediyor. Hava size, su size, ağaçlar, bitkiler, hayvanlar size hizmet ediyor. Buna rağmen insanlık neden sıkıntıda."

O günden sonra uzun uzun düşünmüştüm.

Gerçekten de tüm kâinat bize hizmet ediyor, ama bizler yine sıkıntı içinde yaşıyoruz...

Bir sonraki seminerde açılımını yapıp detaylandırarak yine cevabı kendisi vermişti.

Gücünüzü sizden daha güçlü, gücünüzün yetmediği bir yerden alırsanız sıkıntıya düşmezsiniz. İnsanın dışında tüm canlılar doğal halini yaşıyor.

O gün herkesin kafasında şimşekler çakmıştı.

Bugün gelinen noktada şunu ifade etmek istiyorum:

Hayat ne basite alınacak kadar önemsiz, çok ta değer verilecek kadar önemli olmayan bir mevhum.

Ve hayatı sadece maddi zenginlikten ibaret sananlar asıl zenginlikleri göremeyecek kadar kör olanlardır deme cesaretini kendimde bulabiliyorum.

Yazımızı bir hikaye ile taçlandıralım;

Bir baba, kendilerinin ne kadar zengin ve insanların ne kadar fakir olabileceklerini oğluna göstermek için çok fakir bir köyün en fakir evine misafir olurlar.

Bu ailenin çiftliğinde bir gece ve gün geçirirler.

Yolculuktan dönerken baba oğluna; "İnsanların ne kadar fakir olabildiklerini gördün mü?" der.

Oğlu; "Evet, şunu gördüm; bizim evde bir köpeğimiz var, onlarınsa dört. Bizim bahçenin ortasına kadar uzanan bir havuzumuz var, onlarınsa sonu olmayan dereleri.

Bizim bahçemizde ithal lambalar var, onlarınsa yıldızları.

Bizim görüş alanımız ön avluya kadar, onlarsa bütün bir ufku görüyorlar." Oğlu sözünü bitirdiğinde babası söyleyecek bir şey bulamadı.

Oğlu ekledi, "Teşekkürler, baba, ne kadar fakir olduğumuzu gösterdiğin için!"

Hayat aynı hayat, insanlar üç aşağı beş yukarı aynı insanlar.

O zaman bakan göz giriyor devreye.

Ve farklı olansa kimileri baltasını bileyerek kimileri de kör bir baltayla girmişler hayat savaşına.

Hayatı kendine tek amaç edinenler zamanla o hayatın çarkları arasında yok olduğunun farkında bile değil.

Sana sunulandan başkalarına sunarken cimrilik yapıyorsan, diğerleri de sana dönerken aynı yolu kullanacaklardır.

Değimli ki hayat bir yankıdan ibaret, nasıl seslenirsen aynen sana geri dönecektir.

Ve kendi kendine geliştirdiğin karakterin bir müddet sonra kaderin olacaktır.

Veysel'in dediği uzun ince bir yol misali.

Kimi yayan, kimi atlı, kimi uçarak, kimi sürünerek tamamladığı bir yol.

Dikeni de var gülü de.

O senin görmene ve yürümene bağlı sadece.

Basit bir dikene takılacağına onun arasında gülü vereni düşünmek, kestanenin kabuğuna kızmak yerine onun içindekine ulaşmak...

Ki sen hiç zahmetsiz rahmete ulaşanı gördün mü?

Nasrettin Hoca'nın deyimiyle; "Hayat anlayanların anlamayanlara anlatılacağı bir bilmeceler yumağı sadece."

Hayatı sanatçılar zevk ve maharetle işlerlerken, diğeri bir roman yâda hikâye tadında görür onu kaleme döker, bir diğeri şiir

tadında mısralara döker hayatı, bir diğeri besteye döker, notalara konuşmayı, ağlamayı ve gülmeyi öğretir.

Ve bir güzide mekândan size üfür üfür fısıldar hayat.

Ve sonra bir başkası envai çeşit renk boya ile dantelâ işler tuvalin üzerine hayatı.

Mutluluğun, acının, hayalinin resmini çizer bir iki fırça darbesiyle.

Ve değil mi ki hayat çizmek ve çizilmekten ibaret.

Bir gün senin yazdığın, çizdiğin, okuduğun, rengini, notasını, tonunu duygusunu döşediğin ve yarın bir başkasına devretmek zorunda kaldığın.

Gaye bu hayatta güzel yaşamaksa parola pekte zor olmasa gerek; "Sadece her şeyi, her yaratılanı güzel görmek, güzel düşünmek, güzele yormak ve güzel yaşamak denklemi."

Ve işte o zaman hayat bize daima gülümseyecektir.

Öyle düşünüyorum…