Yoğun ve sıkıcı bir mesai gününde, bir yazı çarptı gözüme...

Yazı şöyleydi; ‘’Gözünü açıyorsun doğdu diyorlar, gözünü kapatıyorsun öldü diyorlar. Ömür dediğimiz sadece bir göz açıp kapama kadar kısa...’’

Sonra biraz düşündüm geçmişi, gelecekten beklentilerimi, hayallerimi, planlarımı…Sonra bir an için öldüğümü hayal ettim.

Kendi ölümümü ve cenazemi hayal ettim. Önce tüylerim diken diken oldu, sonra hayatın aynı hızla devam ettiğini ancak benim için durduğunu düşündüm.

Hayatın hızı mıydı bizi hızlandıran yoksa biz mi hızlı yaşadığımız için zaman hızlı akıyordu?  

Her sohbette nerede o eski günlerimiz diye iç çekmelerimiz ama hemen sonrasında yine koşturmaya hiç durmayacakmışız gibi koşuşturmamız geldi gözümün önüne.

Sonra cenazemi getirdim üzerime, çocuklarım, yakın ailem ve bazı dostlarım, bazı komşular ve hayatımızın belli kısımlarında kesiştiğimiz insanlar vardı mezarın etrafında. Sessiz ve yoğun bir uğultu vardı toplulukta…

Ne söylediklerini duyar gibiydim. Çocuklarım ve eşim teselli cümlelerine teşekkür ediyor. Teselli eden katılımcılar bir kenara çekilip önce benden, sonra günlük gelişmelerden bahsetmeye başlıyordu.

Bazıları unutmayacağız diyordu ama ben biliyordum ki unutacaklar. Bazıları dedikoduya meraklı bir şekilde başlamışlardı bile.

Bazıları üstü kirlenmeden bir kürek toprak atma derdinde, bazıları da saatlerine bakmaya başlamışlardı bile bitsin de gidelim artık der gibi.

Sonra birbirlerine mezarlık çıkışında ikram var mı diye soranları duyar gibiyim.

Sonra adet gereği iki cümle baş sağlığı dileği ve koşar gibi dağılanları görür gibiyim.

Eve toplananları görür gibiyim. Biraz benden biraz günlük işlerden birazda felsefe yapanları ve genellikle boş ve samimiyetsiz konuşmaları duyar gibiyim.

Birkaç gün aileme gelen taziye aramalarını, gelemedik, çok istedik ama diye mazeret cümlelerini duyar gibiyim.

Benim sandığım ama masanın üzerinde duran cep telefonuna gelen bildirimleri, fatura mesajlarını ve habersiz birkaç kişinin aramalarını görür gibiyim…

Bir hafta kadar sonra topluluğun ve gelen gidenin iyice azaldığını, aramaların kesildiğini görür gibiyim.

Sonra çocuklarımın annelerine iznimiz bitti işe dönmemiz lazım deyişlerini duyar gibiyim. İşe dönmeden şu veraset işini de on dakikada halledelim dediklerini duyar gibiyim.

Veraset ilamı ve 10 dakika da halledelim sözü her şeyin özetiydi sanki.  Ömrüm boyunca yaptıklarım, biriktirdiklerim, mirasım, ailem, mirasçılarım benim için bir ömür aldı ama onlar için sadece 10 dakika…

Sonra gençliğim, iş hayatım, yaptıklarım, kazandıklarım, evlerim, arabalarım, biriktirdiklerim geldi aklıma, ardından yapacaklarım, planlarım, hayallerim, yarım kalan işlerim geldi aklıma…Hepsi duruyordu ama ben yoktum… Görür gibiyim, duyar gibiyim ama yokum.. Ölmüşüm..

Daha fazla dayanamadım, bıraktım bu düşünceleri, düşünmesi bile bana ağır gelen ölüm ve sonrası; beni bir anda terleten, ürküten bu düşünce elbet kaçınılmaz bir gün gelecek, bu hayal gerçek olacak, hemen hemen böyle olacak, sadece benim değil, inanın birkaç farkla sizin içinde aynı böyle olacak…

Ama siz bu yazıyı okuyunca biraz etki altında kalacaksınız belki birkaç dakika düşüneceksiniz. Peki sonra yine döneceksiniz hayatın kargaşasına, hırs ve biriktirme derdine, makam ve para kazanma arzusu saracak yeniden, hedefler ve hayaller oluşturacağız kendimize…

Elimizde olan ile yetinmeyeceğiz, şükretmeyeceğiz, kıymet bilmeyeceğiz, hep fazlasını isteyeceğiz.

Kah sıkıldığımızda geçmişi düşünüp ah nerde o eski günler deyip iç çekeceğiz; kah hayallere dalıp gelecek ile planlar yapacağız… Ama asla anımızı yaşamayacağız…..

Anımızı yaşamadığımız ve elimizdekilerin değerini bilmediğimiz için asla mutlu olamayacağız…

Tüm bu gerçekleri bilmemize rağmen yine neler yapacağınızı görür gibiyim…