Son dönemde hiçbir şeye istediğim gibi odaklanamıyorum. Zaten gecem ve gündüzüm birbirine karıştı.

Önceki gece boş boş izlerim diye açtığım bir animasyon filminden inanılmaz etkilendim. PErsepolis, 2007 İran yapımı bir animasyon filmi… 1970’lerde İran rejiminde olan biteni o dönem çocuk olan bir kızın gözlerinden izliyoruz. Tatlı, bazen gerçeğin ağırlığıyla ezilerek izlediğimiz farklı bir tat.  Ekonomik ve toplumsal yaşam standartları açısından artık yeni umutlarla karşılaşacaklarını düşünen İranlılar hayal kırıklığı yaşayacaklardır. Şimdi mollaların zamanıdır.

Misal benim en çok etkilendiğim yerlerden birisi ameliyat olması için İngiltere’ye gönderilmesi gereken bir hasta vardır. Yakını başhekime gider. Başhekim eskiden cam siliciliği yapan bir adamdır. Hasta yakını babasının İngiltere’ye gitmezse öleceğini söyler. Başhekim ‘Allah izin verirse yaşar istemezse olmaz’ der.  Yani hiçbir vasfı olmayan biri başhekim olmuştur ve İnsan sağlığı hakkından karar mekanizması haline getirilmiştir. Sırf rejim yanlısı olduğu için…

Bir diğeri,

İran- Irak savaşı sırasında hapisteki karşıtlara bela olmasınlar diye bağlılık yemini etme ya da idam seçeneği verilmesiydi.

Tüm bu gerçeklik ve basınç arasında baş kahramanın aşk hayatıyla birlikte insanı gülümseten de bir tarafı var filmin. Yönetmenliğini Marjane Satrapi ve Vincent Paronnaud’un paylaştığı film, eski aslında. Yani internette bulup kolaylıkla izleyebilirsiniz.

Keyifli hoş bir tat bırakıyor damakta. Bir yandan da savaşları halklar çıkarmaz ama olan hep onlara oluyor dedirtiyor gerçekten.

Ben çok etkilendim. İzleyiniz…